Lange tijd kon ik niet meer echt genieten van het leven nadat ik als klein kind misbruikt was.
Het liep altijd mee op de achtergrond, een gevoel van éénzaamheid en angst achtervolgde mij voortdurend.
Daardoor vroeg ik regelmatig verkeerde aandacht van mensen met name in mijn geval, van mannen. Ik probeerde het hun op allerlei manieren naar hun zin te maken, te pleasen zoals we dat tegenwoordig zo mooi noemen. Nou mooi was het zeker niet, het kostte zoveel energie. Uiteindelijk zat ik gevangen in mijzelf, angsten en onzekerheid hadden mij totaal in de houtgreep.
Ik kon niet meer normaal functioneren, had een laag zelfbeeld en durfde eigenlijk niet veel meer. Mijn sociale netwerk werd steeds minder omdat ik mijzelf nog heel moeilijk kon presenteren door met name de angsten. Die steeds heftiger werden. Totdat ik op een punt kwam om hulp te vragen. Dat was ik niet gewent omdat ik altijd veel zelf in mijn jonge leventje moest oplossen door de vaderloosheid. De emotionele verwaarlozing drong mij om altijd het gevoel te hebben voor mijzelf op te moeten komen in vele situaties.
Wat een opluchting was het alleen al om iemand mijn verhaal te kunnen vertellen en die echt naar mij luisterde. In een proces van tijd begonnen de negatieve laagjes afgepeld te worden en kwam ik weer beetje bij beetje te voorschijn. Ik kon mensen gaan vergeven en mijn gebroken hart werd geheeld. Ook durfde ik mij weer te presenteren aan mensen met steeds minder angst. Hier is het spreekwoord zeker waar: “Oefening baart kunst”. Het was veel oefenen in de praktijk met vallen en opstaan. Doordat ik altijd kon terugvallen op de beste Life Coach die ik had, maar ook begrip en liefde ervoer vond ik mijn zelfvertrouwen meer en meer terug.
Daarom zou ik een ieder aanraden niet te blijven lopen met je ziel onder je arm, maar de hulp met beide handen aan te pakken.